Όταν ήμουν φαντάρος, το Μέγα Δέρειο (που το προφέραμε σαν μια λέξη, Μεγαδέρειο) το θεωρούσαμε τη χειρότερη μετάθεση που μπορούσε να μας τύχει. Βασανίζω το μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί το φοβόμασταν τόσο, περισσότερο από τις καθαυτό παραμεθόριες μονάδες –ίσως επειδή βρίσκεται σε σχετικά ερημική περιοχή, δεν ξέρω, αλλά δεν αποκλείεται η συγκεκριμένη μονάδα να είχε κακή φήμη παροδικά, λόγω αυστηρού διοικητή. Τελικά, στάθηκα (πολύ) τυχερός και μετατέθηκα σε μεγάλη πόλη, την Κομοτηνή, σε μια μάλλον χαλαρή μονάδα, αλλά δεν έχω σκοπό να μιλήσω για τις στρατιωτικές μου αναμνήσεις, οπότε σταματάω εδώ.
Το Μεγαδέρειο είναι μειονοτικό χωριό, πιθανώς πομακοχώρι. Βρίσκεται στο νομό Έβρου, αλλά πιο κοντά στα βουλγάρικα σύνορα. Ο Παυσανίας έχει ένα Δέρειο αλλά στην Πελοπόννησο’ δεν ξέρω γιατί (μετ)ονομάστηκε έτσι το χωριό -στα βουλγάρικα πάντως λέγεται Γκολιάμ Ντερβέντ, στα τούρκικα Μπουγιούκ Ντερβέντ).
Παρόλο που εμείς ως φαντάροι θέλαμε να το αποφύγουμε, η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου αν δεν επιδίωξε να μετατεθεί εκεί, πάντως δέχτηκε ευχαρίστως τη μετάθεσή της, παρόλο που δεν ήταν ο τόπος καταγωγής της. Φαίνεται πως η κ. Νικοπούλου εκτέλεσε με ζήλο και μεράκι τα καθήκοντά της, και μάλιστα πρόσφατα τιμήθηκε από το Υπουργείο για τη μαθητική εφημερίδα του σχολείου. Και όχι μόνο επέλεξε να εγκατασταθεί στο Μεγαδέρειο, αλλά και (κάπως ασυνήθιστο αυτό) μετέφερε εκεί και τα εκλογικά της δικαιώματα. Όλα αυτά δημιουργούν μια πολύ θετική εικόνα για τη νεαρή δασκάλα, που δεν επιστράτευσε τις οικογενειακές της γνωριμίες (ο πατέρας της είναι πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου, κάποιους ανθρώπους θα γνωρίζει) για να αποφύγει τη δύσκολη μετάθεση και που φαίνεται πως δεν αρκέστηκε να διεκπεραιώνει στο μίνιμουμ τα καθήκοντά της μετρώντας τις μέρες μέχρι την επόμενη ευνοϊκότερη τοποθετηση. Σύντομα όμως τα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται.
Κατά καιρούς διάβαζα στο Διαδίκτυο για τη συγκεκριμένη δασκάλα, τώρα τελευταία όμως –και ιδίως μετά την εμφάνισή της στην τηλεόραση– τα δημοσιεύματα έχουν πυκνώσει πάρα πολύ· σε ένα σωρό ελληνοκεντρικά ιστολόγια διαβάζουμε ύμνους για την «ηρωική δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, που δεν υπέκυψε επί μήνες στις πιέσεις του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, μέχρι που υπέστη επίθεση και ξυλοδαρμό από μουσουλμάνο παρακρατικό».
Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα, υποθέτει κανείς ότι το επεισόδιο του ξυλοδαρμού έγινε πρόσφατα –όμως όχι, συνέβη στις 8 Φεβρουαρίου 2008, πριν από δυόμισι χρόνια! Μάλιστα, έγινε και η δίκη (τον Νοέμβριο του 2009) και ο κ. Οσμάν Κασάικα καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 μηνών και 20 ημερών, την οποία εξαγόρασε. Βέβαια, διαβάζω ότι έχουν αλληλομηνυθεί με τη δασκάλα (που φαίνεται ότι ζητάει αποζημίωση 370.000 ευρώ) και αυτές οι υποθέσεις δεν έχουν εκδικαστεί ακόμη. Η γυναίκα του κ. Κασάικα ήταν καθαρίστρια του σχολείου και φαίνεται πως αρχικά η κ. Νικοπούλου την είχε επιπλήξει για τον τρόπο που δούλευε.
Πάντως, δημιουργεί απορία η ομοβροντία των δημοσιευμάτων, πολύ περισσότερο που η κ. Νικοπούλου στα τέλη Νοεμβρίου 2009 έκανε αίτηση να μετατεθεί στη Θεσσαλονίκη, αίτηση που έγινε δεκτή -αν και ίσως αργότερα φαίνεται πως άλλαξε γνώμη (Παρεμπιπτόντως, όσα γράφονται σε πολλά ιστολόγια, ότι η μετάθεση της κ. Νικοπούλου από το Μεγαδέρειο ήρθε ως τιμωρία επειδή τον Μάρτιο του 2010 σε εκδήλωση επέσυρε την οργή της Θάλειας Δραγώνα δεν μπορεί να είναι αλήθεια, αφού είχε προηγηθεί η αίτηση της κ. Νικοπούλου!).
Στα τέλη Μαΐου, ο γνωστός παρουσιαστής Κ. Χαρδαβέλλας, σε μια παρέκκλιση από το σύνηθες θεματολόγιό του (σημάδια εξωγήινης επίσκεψης, τα άδυτα των μασόνων, τα σκοτεινά μονοπάτια του σατανισμού κτλ.) αφιέρωσε μια εκπομπή στην κ. Νικοπούλου. Δεν είδα, ομολογώ, την εκπομπή, αλλά αν θέλετε μπορείτε εδώ να διαβάσετε τι έγραψε ο ίδιος ο κ. Χαρδαβέλλας.
Διαβάζω τώρα ότι μεθαύριο, στις 15 Ιουνίου, γίνεται η γιορτή λήξης του σχολικού έτους στο σχολείο του Μεγαδέρειου και η κ. Νικοπούλου έχει στείλει στο Διαδίκτυο την εξής πρόσκληση: «Σας περιμένω στην εορτή λήξης του σχολείου μας στις 15 Ιουνίου στις 11 το πρωί για να γνωρίσετε τα ηρωικά Ελληνόπουλα των Πομάκων. Ο Θεός μαζί σας». Αυτό το βρίσκω επικίνδυνο –φανταστείτε πούλμαν με θερμόαιμους π.χ. από την Καλαμάτα να κατακλύσουν το χωριό αναζητώντας “τουρκόφρονες”· ποιον θα εξυπηρετούσε άραγε αυτό; [Η αναφορά σε "Ελληνόπουλα των Πομάκων" με ξενίζει' θα λέγαμε ότι τα παιδιά της μειονότητας στην Αλβανία είναι "Αλβανόπουλα των Βορειοηπειρωτών;"]
Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο βρήκα στιγμιότυπα από προηγούμενες γιορτές στο σχολείο του Μεγαδέρειου, που δείχνουν κάτι εξαιρετικά νοσηρό. Φαίνεται ότι κάποιοι θέλησαν να μετατρέψουν τις εθνικές γιορτές σε πεδίο αντιπαράθεσης· πώς αλλιώς ερμηνεύεται το γεγονός ότι στην εορτή του σχολείου του Μεγαδέρειου για την 28η Οκτωβρίου 2008 παραβρέθηκαν ο βουλευτής Σερρών (!) του ΛΑΟΣ Η. Πολατίδης (ο οποίος μάλιστα έκανε και δηλώσεις στις οποίες έψεξε τους γονείς μαθητών που δεν επέτρεψαν στα παιδιά τους να συμμετάσχουν στη γιορτή) καθώς και ο δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης (!) και μέλος της ΚΕ του ΛΑΟΣ Γ. Κουριαννίδης; Είναι άραγε συνηθισμένο σε γιορταστικές εκδηλώσεις άλλων σχολείων της ακριτικής υπαίθρου να συμμετέχουν βουλευτές και πολιτευτές από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά; Είναι υγιές να συμμετέχει, σε χωριό της μειονότητας, κλιμάκιο επιφανών στελεχών από ένα ακραίο κόμμα που έχει εκφρασμένη αντιμειονοτική στάση (το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη είχε παλιότερα δηλώσει ρητά ότι δεν δέχεται μειονοτικούς υποψήφιους’ δεν ξέρω αν στα λόγια άλλαξε αυτή τη στάση που θα μπορούσαμε ίσως να την πούμε ρατσιστική, πάντως στις τελευταίες εκλογές τα ψηφοδέλτιά του δεν είχαν κανέναν μειονοτικό).
Επίσης, αν προσέξετε το βιντεάκι από την εκδήλωση (βλ. παρακάτω), θα δείτε ότι οι μαθητές που συμμετείχαν ήταν ελάχιστοι –περισσότεροι ήταν οι ενήλικοι θεατές! Μάλιστα, σε μια ακροδεξιά ιστοσελίδα, σε ρεπορτάζ για άλλη εθνική γιορτή στο διάσημο πια σχολείο του Μεγαδέρειου, διάβασα ότι μεγάλο μέρος των γονέων έχουν σταματήσει να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο (η εφημερίδα βρίσκει θρησκευτικές διαφορές, ότι οι σουννίτες είναι κατά της δασκάλας ενώ οι αλεβίτες υπέρ· ομολογώ ότι δεν ξέρω τη σύνθεση του πληθυσμού στο Μεγαδέρειο, αλλά βρίσκω διχαστικές αυτές τις απόψεις).
Πιο πάνω παίνεψα την κ. Νικοπούλου για το μεράκι της. Ωστόσο, το ότι οι μισοί μαθητές απέχουν από το σχολείο δεν είναι ένδειξη επιτυχίας. Ίσως γι’ αυτό, ο δήμαρχος του καποδιστριακού δήμου Ορφέα, που είναι «πλειονοτικός» (θα έλεγα «χριστιανός» αλλά δεν ξέρω αν ο άνθρωπος θρησκεύεται) στη διαμάχη πήρε σαφείς αποστάσεις –και κέρδισε το χαρακτηρισμό του τσιρακιού της Άγκυρας από τους πατριώτες του καναπέ που γράφουν από 950 χιλιόμετρα μακριά. Άλλωστε, και πριν από το επεισόδιο με τον σύζυγο της καθαρίστριας, κάποιοι κάτοικοι του Μεγαδέρειου μάζευαν υπογραφές για να φύγει η δασκάλα.
Βέβαια, το Μεγαδέρειο δεν είναι το μοναδικό μειονοτικό σχολείο της Θράκης –υπάρχουν πάνω από 200 μειονοτικά σχολεία στα οποία υπηρετούν ίσως χιλιάδες εκπαιδευτικοί. Δυσκολεύομαι να πιστέψω αυτά που γράφουν οι ακροδεξιοί, ότι μόνο η κ. Χαρά Νικοπούλου κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά της και ότι όλοι οι άλλοι δάσκαλοι είναι «μειοδότες».
Κι αν επαίνεσα πιο πάνω την όρεξη με την οποία η κ. Νικοπούλου προσέγγισε τα καθήκοντά της, δεν μπορώ να μην εκφράσω τη θυμηδία που αισθάνθηκα παρακολουθώντας ένα μικρό απόσπασμα από τον φετινό γιορτασμό της 25ης Μαρτίου, που το βρήκα σε βιντεάκι (που το κυκλοφόρησαν, πρέπει να πω, θαυμαστές της κ. Νικοπούλου). Βλέπουμε εκεί μια χούφτα παιδιά να κουνάνε σημαιάκια και να τραγουδούν ένα τραγούδι του Θεοδωράκη (το «Αρνιέμαι») με εντελώς παραποιημένους στίχους όπου μεταξύ άλλων γίνεται έκκληση «να διώξουμε τους ξένους»· το όλο θέμα μού θύμισε τις γιορτές της χούντας, σε σημείο που όταν άκουσα το στίχο «ζήτω η επανάσταση» να σκεφτώ ότι εννοούν την 21η Απριλίου, αλλά μάλλον την 25η Μαρτίου εννοούσαν –τέλος πάντων, επειδή τα θέματα αισθητικής είναι υποκειμενικά, δείτε το να διαμορφώσετε δική σας άποψη. Και επειδή δεν ακούω καλά, αν μπορεί κανείς ας μου γράψει τους στίχους στο μαθηματικό δρώμενο του τέλους, όπου η δασκάλα ρωτάει “Κι αν είναι αυτοί 30;” και τα παιδιά απαντούν “Εμείς … σαράντα”.
http://www.youtube.com/watch?v=jTdDLytfnO0
Το βιντεάκι αυτό είναι σύντομο. Μεγαλύτερο είναι το στιγμιότυπο από παλιότερο γιορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, για τον οποίο μίλησα νωρίτερα. Και πάλι εντυπωσιάζει ο πολύ μικρός αριθμός παιδιών, ιδίως αν πάρουμε υπόψη ότι έγινε κοινός γιορτασμός με το Μικρό Δέρειο –φαντάζομαι ότι η εκκλησία που βλέπουμε στην αρχή είναι από το Μικρό Δέρειο.
http://www.youtube.com/watch?v=vYy7Ae1VEiU
Όπως είπα, αυτό που με φοβίζει, είναι το διαδικτυακό κάλεσμα που απευθύνουν τα εθνικιστικά μπλογκ προς τους αναγνώστες τους, καλώντας τους να πλημμυρίσουν το Μεγαδέρειο μεθαύριο. Ανάλογο φόβο εκφράζει και ο Κ. Χαρδαβέλλας σε σημερινό του σχόλιο στο ιστολόγιό του(δείτε την τελευταία παράγραφο) αν και (πολύ ανεύθυνα κατά την ταπεινή μου γνώμη) καλεί κι αυτός στην εκδήλωση.
Στη σελίδα του καθηγητή Στέλιου Φραγκόπουλου βρήκα μια νηφάλια ανάρτηση. Πολύ καλή θεωρώ και την ανάρτηση των παιδιών της jungle report.
Κι επειδή η κυρίαρχη άποψη για την υπόθεση έχει παρουσιαστεί κατά κόρον, με γνώμονα την ισορροπία, θα κλείσω αντιγράφοντας από τη σελίδα του jungle report την επιστολή που έστειλε στον Κ. Χαρδαβέλλα η κυρία Μαρία Γκουγκουσκίδου, κάτοικος Έβρου και δικηγόρος του αντιδίκου της κ. Νικοπούλου. Είναι μακροσκελής, αλλά έτσι είναι οι δικηγόροι:
ΠΡΟΣ
Τον κ. Χαρδαβέλα και την εκπομπή ΑΘΕΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Σας αποστέλλω την επιστολή αυτή προκειμένου να διαμαρτυρηθώ για την εκπομπή σας «ΑΘΕΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» της 25ης Μαΐου 2010, στην οποία παρουσιάσατε το θέμα της κας Χαράς Νικοπούλου.
Ως πληρεξούσια δικηγόρος του κ. Κασάικα Οσμάν, ο οποίος φέρεται ότι χτύπησε την κα Χαρά Νικοπούλου, αλλά και ως απλή κάτοικος του Νομού Έβρου, θεωρώ απαράδεκτο τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάσατε το συγκεκριμένο θέμα και όχι μόνο όσον αφορά το συγκεκριμένο φερόμενο ως τελεσθέν ποινικό αδίκημα, αλλά και τη γενικότερη συμπεριφορά της κυρίας αυτής από την έλευσή της στην περιοχή μας.
Θεωρώ καταρχήν απαράδεκτο δημοσιογραφικά το γεγονός ότι παρουσιάσατε μόνο τη μία πλευρά των γεγονότων και συγκεκριμένα αυτή της εν λόγω κυρίας, ενώ δεν μπήκατε καν στον κόπο να απευθύνετε έστω κάποιες ερωτήσεις στους κατοίκους της περιοχής, είτε αυτοί είναι πομάκοι, όπως εσείς αρέσκεσθε να τους προσδιορίζετε όλους συλλήβδην, είτε τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι, είτε ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, είτε χριστιανοί. Δεν μπήκατε καν στον κόπο να δώσετε το βήμα στους τοπικούς εκλεγμένους βουλευτές, δημάρχους, νομάρχη, οι οποίοι εκπροσωπούν την περιοχή και οι οποίοι έχουν σχηματίσει άποψη για τα γεγονότα. Και κυρίως όχι μόνο δεν μπήκατε στον κόπο να ρωτήσετε την άποψη του τοπικού δήμαρχου του περιοχής, ήτοι του κ. Ευάγγελου Πουλιλιού, δημάρχου του Δήμου Ορφέα, αλλά επιπλέον κατά την προσπάθειά του να παρέμβει στην εκπομπή σας και να εκφράσει την άποψή του τον αντιμετωπίσατε με απαξιωτικά και χλευαστικά σχόλια και συμπεριφορά, αποδίδοντας την αντίθεσή του σε όσα πρεσβεύει η εν λόγω κυρία σε εξυπηρέτηση ψηφοθηρικών του συμφερόντων, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο Δήμος Ορφέα αποτελείται στη συντριπτική του πλειοψηφία από χριστιανούς και όχι από μουσουλμάνους και επομένως αν υπήρχε η παραμικρή ρήξη μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στην περιοχή το συμφερότερο γι’ αυτόν θα ήταν να στηρίξει τους χριστιανούς και όχι τους μουσουλμάνους.
Η πραγματικότητα είναι άλλη κ. Χαρδαβέλα, απλώς εσείς δεν θέλετε ούτε να την ακούτε ούτε να την βλέπετε.
Η πραγματικότητα είναι ότι εμείς εδώ οι κάτοικοι του Νομού Έβρου, της απομακρυσμένης αυτής περιοχής της Ελλάδας, ζούμε επί δεκαετίες ολόκληρες ειρηνικά και αρμονικά, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, δημότες των ίδιων Δήμων, μαθητές στα ίδια σχολεία, εργαζόμενοι στους ίδιους εργασιακούς χώρους, χωρίς ποτέ να δημιουργηθεί το παραμικρό. Έχουν δε περάσει από τα μειονοτικά σχολεία του Νομού μας πάρα πολλοί χριστιανοί δάσκαλοι, με τους οποίους έχουν αναπτυχθεί άριστες και ισχυρές σχέσεις, όλοι δε αυτοί οι δάσκαλοι, αν κάνατε τον κόπο να τους ρωτήσετε, θα σας απαντούσαν ότι έχουν αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις από τη φιλοξενία και τη συνεργατικότητα που συνάντησαν στα μουσουλμανικά χωριά.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όλοι οι κάτοικοι της περιοχής μας σεβόμαστε ο καθένας τη διαφορετικότητα του άλλου και το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, διαφορετικότητα που μπορεί να αφορά στη θρησκευτική συνείδηση, στα πολιτικά πιστεύω, στις ηθικές αρχές κ.α.
Οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι εμείς εδώ στο Νομό Έβρου έχουμε μεγαλύτερη σχέση με τους μουσουλμάνους γείτονες, συγχωριανούς, συμπολίτες μας παρά μ’ εσάς τους Αθηναίους του Κολωνακίου και της Μυκόνου, διότι αντιμετωπίζουμε καθημερινά όλοι μας την εκπαιδευτική, πολιτιστική, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, την έλλειψη οποιουδήποτε έργου ανάπτυξης, την έλλειψη οποιουδήποτε έργου υποδομής στο Νομό μας. Όταν πλημμυρίζουν κάθε χρόνο τα χωράφια, τα σπίτια, τα χωριά μας, αυτοί στους οποίους μπορούμε να στηριχτούμε για βοήθεια είναι οι διπλανοί μας χριστιανοί, μουσουλμάνοι, όποιοι και αν είναι αυτοί και όχι βέβαια σ’ εσάς τους κατοίκους των Αθηνών ή στην κεντρική εξουσία που μας θεωρείτε ως πολίτες τελευταίας κατηγορίας.
Μας θυμόσαστε μόνο όταν θέλετε να ικανοποιήσετε τις εθνικιστικές σας εξάρσεις, αναφερόμενοι σε ελληνοτουρκικά σύνορα, σε ελληνοτουρκικές διενέξεις, σε ανθελληνικές δράσεις της μειονότητας, σε εγκάθετους του τουρκικού προξενείου κ.α., δημιουργώντας από το πουθενά εθνικά θέματα που δεν υπάρχουν.
Αυτό ακριβώς έκανε και η συγκεκριμένη κυρία, ήρθε στην περιοχή μας κομίζοντας ακραίες εθνικιστικές αντιλήψεις, τις οποίες εμφάνισε μετά τα δύο πρώτα χρόνια της παραμονής της και αφού είχε καταφέρει με τη συμπεριφορά της να κάνει όλους τους κατοίκους του Μεγάλου Δερείου να την αγαπήσουν και να πιστέψουν ότι ήθελε πραγματικά να τους βοηθήσει. Ξαφνικά λοιπόν και μετά τα δύο πρώτα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων οι κάτοικοι του Μεγάλου Δερείου παραχώρησαν απλόχερα τόσο στην ίδια όσο και στο σύζυγό της ότι περνούσε από το χέρι τους, έχοντας αναπτύξει με όλους τους κατοίκους του χωριού στενές διαπροσωπικές και φιλικές σχέσεις, άρχισε να αναδεικνύεται το πραγματικό της πρόσωπο. Οι ακραίες θέσεις της όσον αφορά το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα, οι οποίες προχωρούν πέρα από τις θέσεις του Ελληνικού Κράτους, η απαγόρευση που επέβαλε να ομιλείται ενώπιων της η τουρκική γλώσσα, οι συστάσεις της προς τις γυναίκες να μη φορούν τη μουσουλμανική μαντίλα, η άποψή της ότι στα μειονοτικά σχολεία δεν πρέπει να διδάσκεται η τουρκική γλώσσα, ο αυτοπροσδιορισμός της ως Ελληνίδας δασκάλας η οποία έχει τον ελληνισμό μέσα της και έναν υπέρμετρο πατριωτισμό, ενώ όλοι οι μουσουλμάνοι της περιοχής και όσοι τους υποστηρίζουν είναι ανθέλληνες, πράκτορες του Τουρκικού Κράτους και του Τουρκικού Προξενείου, η αυτοπαρουσίαση της ίδιας και του συζύγου της ως ανθρώπων που για πρώτη φορά επιτελούν εθνικό έργο στην περιοχή μας, η εφεύρεση από την ίδια ενός αδιανόητου διαχωρισμού μεταξύ αλεβιτών και σουνιτών μουσουλμάνων και η μετάδοση του διαχωρισμού αυτού και στα ανήλικα παιδιά των μουσουλμάνων, τα οποία ποτέ έως εκείνη τη στιγμή δεν είχαν ακούσει κάτι παρόμοιο, οδήγησαν στη ρήξη των σχέσεών της με τους κατοίκους του χωριού και κυρίως με τους γονείς των μαθητών των τάξεων στις οποίες δίδασκε.
Η αφορμή δημιουργήθηκε όταν στις αρχές του σχολικού έτους 2007 – 2008 η δασκάλα παρενέβη στη διαδικασία συντήρησης και βαψίματος του σχολείου, μολονότι είναι μία διαδικασία που δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές της, απαιτώντας από τους μαθητές να καταβάλουν το ποσό των 10 ευρώ το καθένα για την πληρωμή των ελαιοχρωματιστών, αρνούμενη να καταβληθεί αυτό από το ταμείο του σχολείου, προφανώς γιατί θεωρεί ότι οι μουσουλμάνοι ως κατώτεροι έλληνες δεν δικαιούνται ενός ευπρεπούς σχολικού χώρου αλλά οφείλουν να πληρώνουν οι ίδιοι γι’ αυτό, τονίζοντας στους μαθητές ότι σε περίπτωση που δεν κατέβαλαν το ως άνω ποσό δεν θα μπορούσαν να παρακολουθούν στο εξής τα μαθήματα του σχολείου.
Η στάση αυτή της δασκάλας προκάλεσε την αντίδραση των γονέων των μαθητών του σχολείου, οι οποίοι απέστειλαν έγγραφο στις 5-11-2007 προς το Διευθυντή του Συντονιστικού Γραφείου της Μειονοτικής Εκπαίδευσης, με το οποίο ζητούσαν την απομάκρυνση της δασκάλας από το μειονοτικό σχολείο τους και το μειονοτικό χωριό τους.
Το ως άνω έγγραφο και οι υπογραφές που είχαν τεθεί σ’ αυτό εξόργισαν την δασκάλα, η οποία προέβη σε επανειλημμένες δηλώσεις στα τοπικά και εθνικά Μ.Μ.Ε., αμαυρώνοντας την εικόνα του χωριού, διαστρεβλώνοντας το θέμα που δημιουργήθηκε, δίνοντάς του πολιτική χροιά που δεν είχε, παρουσιάζοντας τους κατοίκους του Μεγάλου Δερείου ως πράκτορες και εγκάθετους του Τουρκικού Προξενείου, οι οποίοι υποτίθεται ότι προσπαθούσαν να εκδιώξουν τη «μοναδική Ελληνίδα δασκάλα που υπηρετεί για πρώτη φορά τον Ελληνισμό στο Μεγάλο Δέρειο», εμφανίζοντας τον εαυτό της ως ηρωίδα και όλους τους άλλους ως ανθέλληνες.
Στοχοποίησε δε τους υπογράψαντες το ως άνω έγγραφο, μεταξύ αυτών και την καθαρίστρια του σχολείου και το σύζυγό της, απειλώντας με απολύσεις όσους εργάζονταν σε χριστιανούς εργοδότες και με καταγγελίες στην Πολεοδομία όσους τυχόν είχαν πολεοδομικές παραβάσεις.
Όσον αφορά ειδικότερα την καθαρίστρια του σχολείου, με την οποία η δασκάλα είχε αναπτύξει μία ιδιαίτερα φιλική σχέση, επαινώντας επανειλημμένα τη δουλειά της, ξαφνικά και μετά τη συλλογή των ως άνω υπογραφών η στάση της δασκάλας μετεστράφη. Η δασκάλα άρχισε να αμφισβητεί τη δουλειά της ως καθαρίστριας, να απευθύνεται επανειλημμένα στους άλλους δασκάλους και στο Διευθυντή του σχολείου για το θέμα αυτό, επιδιώκοντας την απόλυσή της.
Από εκεί ξεκίνησε και το περιστατικό, το οποίο συνέβη μεταξύ της καθαρίστριας, του συζύγου της και της δασκάλας και στο οποίο δεν ήταν παρών δυστυχώς κανείς άλλος. Στις 7-2-2008 για άλλη μία φορά η δασκάλα επετέθη φραστικά στην καθαρίστρια του σχολείου, αποκαλώντας την «βρωμιάρα» και ζητώντας της επιτακτικά να παρατήσει τη δουλειά της καθαρίστριας και να φύγει από το σχολείο. Ο σύζυγος της καθαρίστριας, ο οποίος έτυχε να περνά από το σημείο, αντιλήφθηκε το περιστατικό και υπερασπιζόμενος τη σύζυγό του τόλμησε να πει στην δασκάλα ότι στο σχολείο υπάρχει Διευθυντής και ότι η δουλειά της είναι να μαθαίνει γράμματα στα παιδιά και όχι να ασχολείται με την καθαρίστρια, ενώ ταυτόχρονα τράβηξε τη σύζυγό του έξω από το σχολείο, την παρότρυνε να παρατήσει πια αυτή τη δουλειά και έφυγε.
Αυτό ήταν το περιστατικό που συνέβη και δυστυχώς το καθαρά διαπροσωπικό και φραστικό μόνο αυτό περιστατικό έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία στη δασκάλα να το εκμεταλλευτεί κατά το δοκούν, πιστεύοντας, όπως άλλωστε αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ότι κανείς δεν θα πίστευε τα λεγόμενα μίας μουσουλμανικής οικογένειας του Μεγάλου Δερείου, αντίθετα όλοι θα πίστευαν τη δική της εκδοχή των γεγονότων, μιας και επρόκειτο για «γνήσια Ελληνίδα δασκάλα». Μετέτρεψε λοιπόν αυτή την καθαρά διαπροσωπική φραστική διένεξη σε ελληνοτουρκική εθνικιστική αντιπαράθεση, δηλητηριάζοντας τις σχέσεις μουσουλμάνων και χριστιανών στην περιοχή και διαταράσσοντας την ειρηνική συμβίωσή μας.
Έφερε μάλιστα επανειλημμένες φορές στο Νομό μας μέλη της «Χρυσής Αυγής» και άλλων εθνικιστικών οργανώσεων, προκειμένου να την στηρίξουν και προφανώς προκειμένου να μας τρομοκρατήσουν, τόσο στις εθνικές επετείους της 25ης Μαρτίου που ακολούθησαν, όσο και στις αίθουσες των Δικαστηρίων κατά την εκδίκαση της παραπάνω υπόθεσης. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι κατά τη δευτεροβάθμια εκδίκαση του ποινικού σκέλους της υπόθεσης στο Δικαστικό Μέγαρο Αλεξανδρούπολης είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες μέλη εθνικιστικών οργανώσεων, δεν γνωρίζουμε από ποια μέρη της Ελλάδας, φωνάζοντας εθνικιστικά συνθήματα και παρεμβαίνοντας στη διαδικασία του Δικαστηρίου, αναγκαστήκαμε δε, ο κατηγορούμενος και εγώ η συνήγορός του, να αναμένουμε επί ώρες εντός του Δικαστικού Μεγάρου μετά το τέλος της εκδίκασης για να διαλυθεί το πλήθος και να αποφύγουμε τις επιθέσεις εναντίον μας.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι το γεγονός ότι η εν λόγω κυρία, εκτός από την έγκληση που κατάθεσε κατά του κ. Κασάικα Οσμάν για το ως άνω περιστατικό, άσκησε και αγωγή εναντίον του ιδίου, της συζύγου του και των δύο θυγατέρων του, αξιώνοντας το εξωφρενικό ποσό των 370.000 ευρώ ως αποζημίωση για την ηθική βλάβη που έχει υποστεί από τις υποτιθέμενες άδικες πράξεις που έχουν τελεστεί εναντίον της, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι πρόκειται για μία πολύ φτωχή οικογένεια με τέσσερα παιδιά, δύο κορίτσια, ηλικίας 23 και 21 ετών και δύο αγόρια ηλικίας 16 και 9 ετών, που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για να επιβιώσουν με 2.500 ευρώ το χρόνο που κερδίζει ο πατέρας από την εργασία του ως δασεργάτης και κάποια μεροκάματα που κερδίζουν οι γυναίκες του σπιτιού δουλεύοντας σε γεωργικές εργασίες κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών, αφού μάλιστα η σύζυγός του, μετά από όλα αυτά που συνέβησαν, έχασε και την δουλειά της καθαρίστριας του σχολείου, από την οποία κέρδιζε το ποσό των 120 ευρώ το μήνα.
Και δυστυχώς όλοι εσείς έχετε αναδείξει σε εθνική ηρωίδα την κυρία αυτή, αρνούμενοι να ακούσετε την άλλη πλευρά των γεγονότων, δίνοντας βήμα επανειλημμένα μόνο σ’ αυτήν και στον σύζυγό της, ο οποίος αδυνατώ να καταλάβω με ποια ιδιότητα εκφράζει απόψεις για τις σχέσεις των μουσουλμάνων με τους χριστιανούς στην περιοχή μας και μας υποδεικνύει πώς θα ζούμε, με ποιους θα συναναστρεφόμαστε, πώς θέλουμε εμείς να αγαπάμε και να υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας και ποιους εμείς θεωρούμε εχθρούς και ποιους φίλους μας.
Μετά τα παραπάνω, που δεν γνωρίζω βέβαια αν κάνετε τον κόπο να διαβάσετε, ελπίζω να αποκαταστήσετε τη δημοσιογραφική τάξη και δεοντολογία, παρουσιάζοντας σε κάποια επόμενη εκπομπή σας και την άλλη, την αθέατη αλλά αληθινή πλευρά του Νομού μας.
Ορεστιάδα 26 Μαΐου 2010
Μαρία Γκουγκουσκίδου
Ενημέρωση 16.6.2010: Τελικά, η αποχαιρετιστήρια εκδήλωση στο Μεγαδέρειο κύλησε χωρίς επεισόδια, με λίγες μεμονωμένες ασχημίες, όπως με πληροφορεί φίλος του ιστολογίου (Δείτε, στο τέλος των σχολίων, το σχόλιο αριθ. 271). Ήδη η κυρία Νικοπούλου και ο πατριωτικός θίασος αναχώρησαν και το χωριό ξαναβρήκε την ηρεμία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου